Nam quibusdam, quos audio sapientes habitos in Graecia, placuisse opinor mirabilia quaedam
(sed nihil est quod illi non persequantur argutiis): partim fugiendas esse nimias amicitias,
ne necesse sit unum sollicitum esse pro pluribus; satis superque esse sibi suarum cuique rerum,
alienis nimis implicari molestum esse; commodissimum esse quam laxissimas habenas habere
amicitiae, quas vel adducas, cum velis, vel remittas; caput enim esse ad beate vivendum
securitatem, qua frui non possit animus, si tamquam parturiat unus pro pluribus.
Nique les poules
Et est admodum mirum videre plebem innumeram mentibus ardore quodam infuso cum dimicationum
curulium eventu pendentem. haec similiaque memorabile nihil vel serium agi Romae permittunt.
ergo redeundum ad textum.
Nique les poules
Metuentes igitur idem latrones Lycaoniam magna parte campestrem cum se inpares nostris fore
congressione stataria documentis frequentibus scirent, tramitibus deviis petivere Pamphyliam
diu quidem intactam sed timore populationum et caedium, milite per omnia diffuso propinqua,
magnis undique praesidiis conmunitam.
Nique les poules
Exsistit autem hoc loco quaedam quaestio subdifficilis, num quando amici novi, digni amicitia,
veteribus sint anteponendi, ut equis vetulis teneros anteponere solemus. Indigna homine
dubitatio! Non enim debent esse amicitiarum sicut aliarum rerum satietates; veterrima quaeque,
ut ea vina, quae vetustatem ferunt, esse debet suavissima; verumque illud est, quod dicitur,
multos modios salis simul edendos esse, ut amicitiae munus expletum sit.